سگا، این حیوانات وفادار و دوست داشتنی، در نژادها و گونه های جور واجور در سراسر دنیا پراکنده هستن. اما باید بدونین که بعضی از نژادهای اونا، خیلی کم پیدا و نادر بوده و حتی بعضی وقتا در طول تاریخ، به مرحله نابودی رسیده و دوباره به باقی موندن خود برگشته ان.
در همین رابطه، شاید براتون باحال باشه با ۸ نمونه از کم پیدا ترین و عجیب ترین نژاد سگا در گوشه و کنار دنیا آشنا شید. واسه این منظور در ادامه با ما همراه باشین.
پولی (Puli)
سگای پولی بیشتر واسه موهای بافت مانند و بلند خود معروفیت دارن که مثل یه گلوله کاموای بزرگ و در هم تنیده به نظر می رسه. کسی هنوز نمی دونه ریشه پولیا به کجا می رسه و زمان تشکیل این نژاد کی بوده.
تنها مدرک تاریخی موجود در مورد گذشته این نژاد اینه که در زمان رم باستان هم حضور داشته و اینطوری، باید گفت بیشتر از ۶ هزار سال قدمت دارن.
می گن نژاد پولی حدود ۲ هزار سال پیش در آسیا یافت شده و یکهزار سال پیش به مجارستان معرفی شد.
مجاریا استقبال بسیار خوبی از این سگ داشته و از اون واسه مراقبت از گله گوسفندان استفاده می کردن. بد نیس بدونین که سگای بزرگ هیکل پولی در این کشور با نام کومندور شناخته می شن که بومی مجارستان هم حساب می گردن.
صاحبان سگای پولی، موهای کلفت و بافت مانند این حیوان رو آراسته و تمیز نگه می دارن. اونا هر چند وقت یه بار سگا رو اصلاح می کنن چون رشد موها بعضی وقتا زیاد شده و ممکنه روی زمین کشیده شه.
این نژاد سگ بسیار باهوشه و به توجه و جنب و جوش زیادی نیاز داره.
شولوایتزکوئینتلی (Xoloitzcuintli)
شولوایتزکوئینتلی که به اسمای «سگ بی موی مکزیکی» یا «شولو» هم شناخته می شه، در گذشته به وسیله سرخپوستای آزتک مورد پرستش قرار می گرفت.
در اسطوره شناسی آزتک، شولوتل، ایزد همراه با رعد و برق و آذرخش، و همینطور ایزد همراه با مرگ بوده که این سگ رو از نقره و استخون زندگی که واسه ساخت آدم هم از اونا استفاده شده، ساخته.
از اون جا که این نژاد در آمریکا خیلی شناخته شده نیس، مردم آریزونا و تگزاس، عموما شولو رو با «چوپاکابرا»ی افسانه ای اشتباه می گیرن. این سگ پس از رسیدن به بزرگسالی بسیار آروم و وفادار می شه.
البته تا قبل از دو سالگی بسیار پر شور و پر صداست و انرژی زیادی داره.
این حیوانات به دلیل نداشتن مو، بسیار تمیز و از خیلی از بیماریای عادی در میان سگا در امان هستن. اما بازم به رطوبت، نور آفتاب و حموم کردن نیاز دارن.
اینکا ارکید پِروئی (Peruvian Inca Orchid)
با اینکه نام ارکیده رو با خود یدک میکشه، اما این حیوان ۱۰۰ درصد یه سگه و مثل نژاد شولو، مو ندارن. مثل نژاد همسایه شمالی خود، نژاد ارکیده هم به وسیله سرخپوستان قبیله اینکاها مورد پرستش قرار می گرفتن. اما گذشته این سگ به قبل از تمدن ایناکاها برمیگرده.
تصویر سگ ارکیده پِروئی در تصاویر هنری ۷۵۰ سال قبل از میلاد مسیح دیده میشه.
براساس باور عمومی مردم پرو، بغل کردن سک ارکیده خاصیت درمانی داره و می تونه به رفع دردهای معدوی کمک کنه.
بدیش اینه نسل این سگ در حال انقراضه. الان فقط یه روستای کوچیک در کشور پرو این نژاد رو زنده نگه داشتن.
این سگا، تربیت پذیر هستن اما باید از سنین جوونی آموزشای نیاز به اونا داده شه.
واسه پیشگیری از آفتاب سوختگی، اکنه و خشکی پوست هم لازمه همیشه حموم کرده و لوسیونای لازم روی تنشون مالیده شه.
لوندهاند نروژی (Norwegian Lundehund)
Lundehund ویژگیای عجیب و جالبی داره که اونو از دیگر نژادهای سگا جدا می کنه.
یکی از مهمترین مشخصه های این نژاد اینه که در هر کدوم از پاهای خود ۶ انگشت داره.
هم اینکه شونِه و گردن فوق العاده عجیبی داره که به اون اجازه میده تا پاهای خود رو به هر دو طرف باز کرده و از پشت خیلی راحت به پیشونی برسونه.
این حیوان هم اینکه می تونه کانالای گوشای خود رو به خاطر پیشگیری از ورود هر گونه آلودگی به طور کامل مسدود کرده و ببنده.
همین ویژگیا باعث شده تا Lundehund یکی از بهترین سگای شکاری در کشور خود به حساب بره. این سگ هم اینکه یه شناگر و کوه پیمای بی همتا هم هست که می تونه از صخره های صاف صعود کنه.
این حیوانات واسه شکار مرغان دریایی آموزش دیده ان. همین موضوع باعث شد تا نسل اونا در دهه ۱۶۰۰ میلادی رو به نابودی بره. اما در دهه ۱۹۰۰ میلادی جمعیت کوچیکی از اونا در روستای مونستاد به باقی موندن خود ادامه دادن.
در سال ۱۹۶۳ میلادی، فقط ۶ دونه از این سگا زنده مونده بودن اما حالا خوبیش اینه با تلاش طرفداران حیوانات الان بیشتر از ۱۵۰۰ دونه از این سگ نروژی هست.
با اینکه شدیدا واسه افزایش نسل این نژاد تلاش می شه اما اونا بازم در خطر مشکلات ژنتیکی قرار دارن. بخاطر این، تقریبا همه سگای موجود دچار یه جور مریضی موسوم به gastroenteropathy هستن که از مانع از جذب مواد مغذی و پروتئین غذاها می شه.
سگ کاکل دار چینی
این نژاد از سگا ظاهر بسیار بانمکی دارن و در عین حال میشه گفت بیریخت هم هستن. دو نوع از این نژاد در جهان هست؛ یه دسته از اونا کلا مو نداره و دیگری داره.
اما هر دو نمونه دارای کاکل هستن که باعث بامزه شدن چهره این سگا می شه.
مدل مودار این سگا به نام «پادِرپاف» شناخته می شن.
خیلی عجیبه که مدلای بدون موی این سگا می تونن یه لایه موی پرپشت داشته باشن و این موضوع به ژن اونا بستگی مستقیم داره.
در این حالت نمیشه فرقی میان دو نمونه جور واجور این نژاد قایل شد.
تنها فرق اونا در اینه که سگای بی مو، فقط یه لایه مو دارن اما پادرپافا، دولایه مو دارن.
از دیگر تفاوتای عجیب این دو مدل اینه که سگای بدون مو دندون آسیاب کوچیک ندارن.
در آخر هم لازمه یادآوری کنیم که سگ کاکل دار چینی به کشور چین تعلق نداره و گمانه زنی می شه که ریشه این نژاد به قاره آفریقا می رسه.
سگ کارولینا (Carolina)
این سگ در ظاهر ویژگی متفاوت و خاصی نداره چون فرق اصلی اون به DNA این حیوان مربوط می شه.
این نژاد، قدیمی ترین گونه سگ سانان مشابه روباه در آمریکای شمالی هستن. دی ان ای این موجودات با دینگوی استرالیایی و سگای گینی مشترکه. اونا رو میشه تا اندازه ای موجودات باستانی به حساب آورد. از اون جا که رابطه خیلی خوبی با صاحبان خود ندارن، به آدمایی که واسه اولین بار میخوان سگ داشته باشن، گزینه خوبی حساب نمی شن.
سگ پلنگی کاتاهولا (Catahoula)
این سگا نه فقط اسم جالبی دارن، بلکه شکارچیان بسیار یکم هم هستن طوری که واسه گرفتن طعمه خود حتی از درخت هم بالا می رن. می گن این نژاد خوب تونسته در طول تاریخ باقی موندن خود رو در آمریکای شمالی حفظ کنه و به دلیل داشتن قدرت شکار فوق العاده عالی، بسیار مورد توجه آمریکاییا قرار داره.
نام این نژاد از پریش کاتاهولا، لوئیزیانا، محل پیدایش این سگ گرفته شده.
خیلی از شکارچیان مشهور این منطقه، یه دونه از این سگ رو در خونه خود دارن.
این سگا، در کنار انرژی بسیار زیاد، قدرت آموزش پذیری بالایی هم دارن و میشه از اونا واسه کمک به نیروهای پلیس هم استفاده کرد.
سگ مستیف ناپلی (Mastiff)
این سگ بزرگ اندام حدود ۸۰ سانتی متر قد و ۷۰ کیلوگرم وزن داره.
این سگ گذشته طولانی در تاریخ داره اما بدیش اینه پس از جنگ جهانی دوم، نسل اونا رو به نابودی رفت. در اون زمان، یه نقاش ایتالیایی به خاطر حفظ نژاد مستیفای ایتالیایی، اونا رو با مستیف انگلیسی ترکیب کرده و از اونا مراقبت کرد.
این نژاد از سگا واسه نگهداری در خونه بسیار مناسب هستن اما از همون کودکی باید به اونا اجتماعی بودن رو آموخت تا به غریبها حمله نکنن. این حیوانات با احتمال خیلی کم پارس می کنن مگه اینکه تحریک یا تهدید شن.
